Πάντα απ` τον έρωτα περνούσα,
σαν να περνάω απ` τη φωτιά,
ούτε ανάσα δεν μπορούσα,
ούτε αντίσταση καμιά˙

πάντα του έρωτα ο δρόμος
μού έμοιαζε τόσο τραγικός,
τόσες στροφές, τόση ανηφόρα
κι ύστερα ήτανε κλειστός,
μα τώρα εσύ είσαι οδηγός.

Πάντα πέθαινα για ένα σ` αγαπώ,
πάντα έφτανα μέχρι τον γκρεμό,
με σένα έκανα ένα βήμα πιο μπροστά,
όταν σε είδα με τα χέρια σου ανοιχτά˙
πάντα πέθαινα για ένα σ` αγαπώ,
πάντα έφτανα μέχρι τον γκρεμό,
αυτός ο δρόμος μου ποτέ δεν είχε φως
και πάντα πίστευα στο τέλος θα` ναι αλλιώς,
μα πάντα ο έρωτας, ο ίδιος δρόμος.

Πάντα του έρωτα ο δρόμος
ήταν ταξίδι ακριβό,
πάντα το άπιαστο ζητούσα,
το κυνηγούσα με καημό˙

πάντα ως το κόκαλο αγαπούσα,
ως της ψυχής μου το βυθό,
τόσα τα βάθη και τα ύψη
κι όμως δεν βρήκα ουρανό,
μα τώρα σ` έχω οδηγό.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ:
Τάνια Τσανακλίδου
-
ΜΟΥΣΙΚΗ:
Γιάννης Χριστοδουλόπουλος