Περνάνε οι μέρες, με άλλα τοπία,
περνάνε οι νύχτες, με ίδια φορτία˙
σκοτάδι στο νου και στο αίσθημα σκόνη,
για μένα κανείς, σε κανένα βαγόνι.

Είμαι μυστήριο τρένο,
δε θέλω να’χω επιβάτη,
ό,τι έχω αγαπημένο,
αποδεικνύεται απάτη.
Είμαι μυστήριο τρένο,
μα σ’αγαπώ ως το τέρμα,
κι αν στον γκρεμό σου πηγαίνω,
τότε ας πεθάνω για σένα.

Πονάει να θέλω το άπιαστο πάλι,
πονάει που δεν έχω καρδιά απ’ατσάλι,
από όμορφα χείλη πονάει το ψέμα,
γι’αυτό φίλησέ με και μην πεις κανένα.

Δεν είσαι άγγελος κι ας μου πουλούσες φτερά,
δεν είσαι άγγελος, δε με προσέχεις καλά.