Μου έχεις τάξει μια εκδρομή,
μα είναι για μας η κάθε μέρα βροχή˙
μ’έχει κουράσει αυτή η διαδρομή,
ένα τοπίο όλο όχι και μη.

Κι είν’ η πόρτα κλειστή,
όμως για μένα ήσουν πάντα μια πληγή ανοιχτή.
Μα πού ξέρεις, μπορεί
να ταξιδέψουμε μια μέρα ή μια νύχτα μαζί.

Θα’θελα ξανά να με θες,
Θα’θελα αέρας να γίνεις,
να περνάω τις νύχτες που καις,
το πουκάμισό μου ν’ανοίγεις.

Δεν είν’ η αγάπη σαν εκδρομή,
είναι μια μάχη που’χει και νικητή,
μα τι απ’τα δύο πονάει πιο πολύ,
η μοναξιά πονάει ή η επαφή...

Μα πού ξέρεις, μπορεί
να ταξιδέψουμε μια μέρα ή μια νύχτα μαζί.
Κι είν’ η πόρτα κλειστή,
όμως για μένα ήσουν πάντα μια πληγή ανοιχτή.

Θα’θελα ξανά να με θες,
Θα’θελα αέρας να γίνεις,
να περνάω τις νύχτες που καις,
το πουκάμισό μου ν’ανοίγεις.
Να’μαι φάντασμα στη σιωπή,
να ’σαι όλα αυτά που φοβάμαι,
κι ύστερα με ένα φιλί
μέσ’ τα χέρια σου να κοιμάμαι.