Βρέχει,
έλα και κάνε μου παρέα κι αγκαλιά, 
σώμα με σώμα, 
να μην ποτίζεται του φόβου μας το χώμα 
και να ζεσταίνουν οι ανάσες την καρδιά· 
σκληρή η αλήθεια που τη λένε μοναξιά.
Βρέχει,
τους κεραυνούς και τις σιωπές ποιος τα αντέχει· 
πονούν τα λάθη μαζί με τα σωστά,
τώρα πια.

Πες μου αν με αρνείσαι, 
ή η αγάπη μου είσαι 
κι αν ακόμα σ'έχω,
να ξέρω αν ζω.
Σαν παιδί που κλαίει 
κι η βροχή μού φταίει, 
σε αθωώνω για να επιζώ. 
Πες μου αν με σβήνεις,
ή τη φλόγα πίνεις
και μεθάς με μένα 
όπως εγώ.
Μα άμα βρει μαχαίρι,
το δικό σου χέρι, 
πώς να κάνει ξέρει 
το Ένα, μισό.

Βρέχει,
ο ουρανός είναι μεγάλος κι εχθρικός.
Κάνω ένα βήμα,
όμως ξανάρχεται του πανικού το κύμα· 
αλλάζεις χρώματα και κρύβεις κάθε φως,
αν κάποιου άλλου τώρα είσαι θησαυρός.

Άκου,
είν' η φωνή μου που παλεύει από κάπου,  
μέσα σου να'ρθει, του πόθου συνεργός· 
πες μου πώς.