Πέφτουνε τα άστρα στη γη,
δεν ξέρω πώς και γιατί,
λένε πως είναι απλά
πέτρες που πήραν φωτιά,
μια φωτιά.

Φλόγες που πέφτουν βροχή,
τα αστέρια καίνε μια ευχή˙
δεν ξέρω πού να σταθώ
και στο αντίθετο ρεύμα περνώ.

Πάρε με μεσ’τη βροχή,
να μείνει πίσω του κόσμου η βουή,
μόνο φίλα με, φίλα με φίλα με εσύ,
με τρομάζει πολύ αυτή η εποχή.
Πάρε με μεσ’τη βροχή,
των αστεριών πάρε σκόνη χρυσή,
σαν ταινία να μοιάζει η ζωή,
αντί τέλος, να λέει για πάντα μαζί,
μαζί.

Στρίψ’το τιμόνι στο φως
κι άσε με να’μαι οδηγός,
κλείσε τα μάτια, τα αυτιά
κι αγκάλιασέ με σφιχτά,
πιο σφιχτά.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ:
Μιχάλης Χατζηγιάννης - Ανδριάννα Μπάμπαλη
-
ΜΟΥΣΙΚΗ:
Μιχάλης Χατζηγιάννης