Μ'εκδικείσαι

Μοιάζει σα να παίζουμε ένα θέατρο παράλογο εδώ
κι όλα τα αισθήματα αγάπης τα'χεις ντύσει θυμό.
Άδικα, το μίσος γέννησες
γύρω από τον έρωτα που γκρέμισες.
Παίζουμε ένα θέατρο, μα αφήνεις κάθε ρόλο μισό.

Κι έχω γίνει χάδι, που πεθαίνει αργά,
χέρια γυμνά, που πια δεν θα κρατήσεις.
Κι έχεις γίνει αγκάθι, που πονάει βαθιά,
μες στην καρδιά που πας να εξαντλήσεις.
Πάντα θα' χεις δίκιο, δεν θα φταις πουθενά.
Νίκησες τελικά.

Κι εγώ με μισώ που χώρια σου ζω,
σε κάθε μου ανάσα με εκδικείσαι.
Κι εγω με μισώ που υπάρχω για δυο,
εγώ και για σένα αγαπώ.
Στη μέση με σπας, το τέλος ξυπνάς,
πώς έχεις σφυγμό χωρίς να νιώθεις;
Δεν είσαι για μας, καλό δεν χρωστάς,
το ψέμα στο στόμα το φιλάς.
Όλα σου τα έδωσα, μα τίποτα πια δεν εκτιμάς.

Ψεύτικη αλήθεια υφαίνεις, μέσα στον ιστό σου, καιρό,
ψεύτικα σενάρια, στημένα στο δικό σου Εγώ.
Άδικα, το μίσος γέννησες
γύρω από τον έρωτα που γκρέμισες.
Με τι όπλα θες να πολεμήσω το άρρωστό σου μυαλό;