Μάτια που γυαλίζουνε, στόμα που γελά,
μα δεν τρέχουν δάκρυα ούτε από χαρά˙
ο άνθρωπος που αγάπησα, σαν ρομπότ ψυχρό,
όταν παίρνει το όπλο του, ρίχνει στο ψαχνό.

Άλλοι κλαίνε εκεί, πάνω απ’την πληγή,
κι άλλοι λένε απλά, έτσι είν’η ζωή˙
άλλοι κλαίνε εκεί, πάνω απ’την πληγή,
κι άλλοι λένε απλά ότι έτσι είν’η ζωή.

Ούτε σε μια λέξη πια δεν είν’επιρρεπής,
μεσ’την πανοπλία του νιώθει ασφαλής˙
μοιάζει να’ναι άνθρωπος, μα δεν είναι πια,
τώρα σταματήστε τον, πριν να είν’αργά.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ:
Όλγα Βενετσιάνου - Γιώργος Βάνας
-
ΜΟΥΣΙΚΗ:
Νίκος Αντύπας