Νιώθω μόνος, όπου και να βρεθώ,
με ένα φόβο συνεχώς στο μυαλό˙
δεν χορεύω στης ζωής το ρυθμό
και η νύχτα σε μια νύχτα μ’οδηγεί για καιρό.

Πρωινά που με το ζόρι ξυπνώ,
σκοτεινιάζω και δεν χαμογελώ,
κάποιον λίγο πιο γενναίο ζητώ,
να με αντέχει και να μάθω να αντέχω κι εγώ.

Μα μέσα μου μού λέει μια φωνή δυνατή:

Πιες, άσπρο πάτο πιες,
όλες τις πίκρες, τις βαθιές πληγές˙
πιες, σήκω κι έλα πιες,
μέθυσε αν θες, κάνε ανατροπές.

Νιώθω κάτι πίσω να με γυρνά,
δίνω μάχη για ένα βήμα μπροστά,
κάνω λάθη που πληρώνω ακριβά,
μα γλυκόπικρα είναι πάντα της ζωής τα φιλιά.

Με τυφλώνουνε φώτα πολλά,
μοιάζω ακάλεστος μπρος στη χαρά
και καχύποπτος σε κάθε ματιά,
είναι βλέμματα αθώα που κερνάνε φωτιά.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ:
Μιχάλης Χατζηγιάννης
-
ΜΟΥΣΙΚΗ:
Μιχάλης Χατζηγιάννης