Μέσα μου σαν χειμώνας και ντύσου πιο ζεστά,
μου φαίνεται να είν’ αιώνας και οι μέρες σα βουνά˙
είναι πια θλιβερό
το ότι ακόμα σ’αγαπώ,
μοναξιά σα νερό
και φοβάμαι μην πνιγώ.

Μου λες, πως από μία στάλα, καταιγίδα προκαλώ,
λες απλά, να πάμε για άλλα, μα σε παρακαλώ..
Είναι πια θλιβερό.

Μη μου μιλάς για αντίο
και μη με σπας στα δύο, ζωή μου,
μη μου μιλάς για αντίο,
μοναχά πες μου πώς θα ζω, θα ζω, θα ζω.

Αν δεν σε είχα, μόνο έτσι, δεν θα σ’έχανα˙
αν δεν ζούσα μέσ’ τον πόνο, έτσι δεν θα πέθαινα.
Είναι πια θλιβερό.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ:
Έλενα Παπαρίζου
-
ΜΟΥΣΙΚΗ:
Τόνυ Μαυρίδης & Niclas Olausson & Matilda Ekevik